چه می کنه این «کثافت» توی فوتبال ایران...!
1 - در اوج کشمکش‌ها و اختلافات‌نظر بین اهالی فوتبال، شاید تنها مساله‌ای که مورد اجماع همه اعضای خانواده این رشته ورزشی قرار دارد این باشد که «فوتبال ایران غرق در کثافت است!» آنچه در آخرین کنفرانس مطبوعاتی رسول کربکندی در پایان دیدار صبای قم و سپاهان اصفهان رخ داد، بخشی از ضربان نبض منتقدان جدی فوتبال ایران است؛ کسانی که گمان می‌برند حساب و کتاب پرطرفدارترین رشته ورزشی کشورمان درست نیست و فساد و آلودگی در آن طغیان می‌کند. سیمای پرخاشگر کربکندی، پیش‌تر در صورت امثال جلالی و مایلی‌کهن هم تکرار شده بود. با همه اینها اما، آنچه شدیدا مایه تعجب به شمار می‌آید این است که در مقابل این همه شائبه، مسوولان و مقامات ذیربط به کلی سکوت اختیار کرده‌اند و لب از لب باز نمی‌کنند.
2 - کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال که مستقیما وظیفه حفظ و حراست از قداست و پاکی فوتبال ایران را برعهده دارد، در چنان خواب سنگینی فرو رفته که گویی بیداری از آن هیچگاه متصور نیست. آقایان که لابد باید حواسشان به همه کژی‌ها و کاستی‌های این فوتبال باشد، عمده انرژی‌شان را پای فرعیاتی ریخته‌اند که بعضا به لعنت خدا هم نمی‌ارزد. در آیین‌نامه جدید این کمیته، حتی بندهایی کاملا تشریفاتی و نمایشی برای مقابله با سحر و جادو هم به تصویب رسیده که اصولا معلوم نیست چگونه می‌تواند جنبه اجرایی پیدا کند. با این همه رایج‌ترین و در عین حال کثیف‌ترین تخلفات فوتبال ایران از سوی این مجموعه به حال خود رها شده و به‌رغم علم به این موضوع که رشوه و تبانی در فوتبال ایران بیداد می‌کند، گویا کسی حوصله درگیر شدن در این پرونده‌ها را ندارد! صحبت کردن با بازیکن حریف به یک اپیدمی تبدیل شده، سوت‌های مشکوک و جهت‌دار «روال» کار شده‌اند و کثافت بی‌محابا ترکتازی می‌کند. با همه اینها اما همچنان مهمترین پرونده‌های کمیته انضباطی مربوط می‌شود به اینکه چرا فلان تیم لیگ یکی،دوزار از پول فلان بازیکن را بالا کشیده و سر کیسه را از بیت‌المال، به نفع طرف شل نمی‌کند...! حکایت ما و کمیته انضباطی، داستان همان ولایتی را در ذهن تداعی می‌کند که در آن شتر را با بارش برده بودند و عقلای قوم در به غارت رفتن سوزنی به سوگ نشسته بودند! واقعا اتفاق خارق‌العاده‌ای است که در وفور زد و بند سازشکاری، تماشاگران فوتبال به جرم فحاشی به چارمیخ کشیده می‌شوند و البته سلاطین تبانی با خیالی آسوده به حیات مشمئزکننده‌شان ادامه می‌دهند!
3 - معلوم نیست فوتبال ما حرفه‌ای‌تر از آلمان، ایتالیا و انگلیس است، یا پاک‌تر از آنها؛ همان اروپایی‌های اخلاق‌مرده بی‌پدری(!) که مو را از ماست استخراج می‌کنند، داور خاطی را به مذلت مجازات می‌کشانند و حتی ابایی از سقوط دادن پرافتخارترین تیم‌هایشان به دسته پایین‌تر ندارند. معلوم نیست حقوق دریافتی مراجع مسوول در فوتبال ایران برای پاکسازی این رشته ورزشی حلال‌تر است یا دستمزد اجنبی‌هایی که در بلاد خارجه برای رسوا کردن لوچانو موجی زد و بندکار، مرارت شب بیداری را بر خودشان هموار کردند و آنقدر فالگوش ایستادند تا توانستند با چند دقیقه فایل صوتی یک مکالمه تلفنی، رییس متنفذ یوونتوس را پای میز محاکمه بنشانند؟ از همه جالب‌تر اما حکایت مسوولان ماست که حتی وقتی تبانی شونده(!) هم حاضر به اعتراف شد، یک سطل ماست فرداعلا روی قضیه ریختند و به جواد زرینچه گفتند:«تو الان عصبانی هستی. فعلا برو استراحت کن، بعدا می‌فهمی هیچ تبانی خاصی در کار نبوده. آفرین پسر خوب!» وافوتبالا...!
4 - شاید امیر قلعه‌نویی، مهمترین و بهترین مصداق برای کم‌کاری غیرقابل توجیه مبادی ذیربط در امر مبارزه با فساد موجود در فوتبال باشد؛ مردی که به اعتباری موفق‌ترین مربی آماری فوتبال ایران به شمار می‌رود، اما بی‌وقفه آماج انبوه حملات در زمینه رفتارهای غیرسالم قرار داشته است. فهرست همه آدم‌هایی را در ذهن‌تان مرور کنید که سال‌هاست دارند علیه امیر حرف می‌زنند. ناصر حجازی، جواد زرینچه، محمد مایلی‌کهن، وا‌عظ‌آشتیانی... و حالا هم رسول کربکندی. فهرست متهم‌کنندگان قلعه‌نویی، در حالی هر روز عریض و طویل‌تر از روز پیش می‌شود که اصولا جامعه فوتبال ایران - اعم از موافقان و مخالفان امیر - تکلیف خودشان را با این حجم وحشتناک از اتهام‌زنی‌ها نسبت به وی نمی‌دانند. اگر سرمربی فعلی سپاهان خطاکار است، چرا یک بار برای همیشه با او برخورد نمی‌شود تا هم قانون پاس داشته شود و هم خیل بزرگ تهمت‌زنندگان به او، سری آسوده بر بالین بگذارند. اگر هم واقعا تخلفی متوجه امیر نیست، چرا مجموعه‌های ذیربط به این موضوع ورود نمی‌کنند تا علاوه بر مجازات افترازنندگان، موفق‌ترین مربی فعلی ایران نیز تبرئه شود؟ آیا این کوتاهی، توجیه دیگری غیر از عافیت‌طلبی و بی‌حالی دارد؟!
5 - افسوس که خانه این فوتبال، به برکت انواع و اقسام خلاف‌جات از پای بست ویران است، اما خواجه، فارغ از همه این احوالات در بند نقش ایوان نشسته و نگران این است که خدای ناکرده، یک وقت فال‌گیری و کف‌بینی فوتبالیست‌ها رواج پیدا کند! آیا واقعا وضعیت فعلی فوتبال، برای جامعه‌ای که رییس‌جمهورش پنج سال پیش با شعار اصلی و بنیادین مبارزه با فساد بر مسند قدرت نشست راضی‌کننده است؟!
